Faith Kipyegon ปลุกพลังให้ตัวเองและนักวิ่งหญิงทุกคนอย่างไร

ปี 2011 Faith Kipyegon เดินในอุทยาน Unhru เมืองไนโรบิ ประเทศเคนยา สายลมพัดผ่านหญ้าใบยาวไปตามเส้นทางที่เดิน Faith ที่อายุ 16 ปีได้ลงแข่งในงานวิ่งครอสคันทรีชิงแชมป์ระดับประเทศของเคนยารุ่นจูเนียร์ ซึ่งนับว่าเป็นหนึ่งในงานแข่งที่ดุเดือดที่สุดในโลก เป็นการสปรินท์ 6 กิโลเมตรบนเนินเขาวิบากของ Rift Valley ประเทศเคนยา หลังจากเช็คเส้นทางการแข่งในระหว่างเดินเล่น สิ่งเดียวที่เป็นปัจจัยกระทบต่อการแข่งที่ Faith ให้ความสำคัญก็คือพื้นหญ้าใต้ฝ่าเท้าของเธอ "ฉันมองที่ผิวสัมผัสของใบหญ้า ความนุ่มของมัน แล้วฉันก็บอกโค้ชว่า 'วันนี้ขอไม่ใส่รองเท้านะ ขอชนะด้วยเท้าเปล่า" เธอบอก แล้วเธอก็ทำสำเร็จ

ในมุมหนึ่ง Faith Kipyegon ที่ตอนนี้อายุ 30 แล้วก็ยังมองว่าตัวเองเป็นคนเดิม เป็นนักวิ่งอายุน้อยที่ชอบวิ่งเท้าเปล่าและเชื่อว่าตัวเองสามารถวิ่งไปได้ทุกที่ ผลงานของเธอที่ปารีสฤดูร้อนนี้ได้จารึกไว้ในประวัติศาสตร์วงการว่าเป็นนักวิ่งเพียงคนเดียว รวมหญิงและชาย ที่สามารถคว้าเหรียญทองได้สามสมัยติดต่อกันในการวิ่ง 1,500 เมตร แคมเปญปี 2023 ซึ่งเธอได้ทำลายสถิติโลกรายการ 1,500 เมตร 1 ไมล์ และ 5,000 เมตรนั้นถือเป็นหนึ่งในฤดูกาลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่นักกีฬาคนเดียวสามารถทำได้ในประวัติศาสตร์การวิ่งลู่และลาน แต่ในขณะเดียวกัน ตัวตนของเธอในฐานะนักวิ่งก็ได้เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือ โดยเฉพาะตั้งแต่ปี 2018 ที่เธอเริ่มมีคู่ซ้อมตัวน้อยเข้ามาในชีวิต ลูกสาวที่ชื่อ Alyn 

ในบทความนี้ Faith เล่าเพิ่มเติมถึงเส้นทางอาชีพอันรุ่งโรจน์ จุดตัดระหว่างการเป็นแม่กับการเป็นนักวิ่ง และเรื่องอื่นๆ 

ฉันรู้สึกสบายกับการวิ่งเท้าเปล่ามาตลอด พอได้ลงแข่งครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ฉันก็ได้ใส่รองเท้าพื้นตะปูเป็นครั้งแรก ก็มีความสุขนะที่ได้ใส่ แต่ความสบายตอนใส่รองเท้าพื้นตะปูกว่าจะเท่ากับตอนวิ่งด้วยเท้าเปล่าก็ใช้เวลานาน ถึงขั้นปฏิเสธไม่ยอมใส่เลยก็มี 2-3 รอบได้ จนตอนนี้ก็ยังไม่เชื่อเลยว่าตัวเองที่ใส่รองเท้าพื้นตะปูกลายเป็นคนที่วิ่งเร็วที่สุดในโลกได้ยังไง

การวิ่งคือประสบการณ์วัยเด็กที่มีร่วมกับคนอื่นในเคนยา ฉันเติบโตในหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อ Ndababit ที่เมืองนากูรู ประมาณ 225 กิโลเมตรทางตะวันตกจากเมืองไนโรบี ตั้งแต่ช่วงวัยอนุบาล เราจะวิ่ง 4 กิโลเมตรไปโรงเรียน วิ่งกลับบ้านมากินข้าวเที่ยง วิ่งกลับไปโรงเรียน แล้วก็วิ่ง 4 กิโลเมตรกลับบ้าน ทุกวันจนถึงชั้นมัธยม 2

เวลานักวิ่งรุ่นเยาวร์จากเจเนเรชันถัดไปมองดูฉันวิ่งเข้าเส้นชัย ฉันอยากให้พวกเขาเห็นอิสรภาพ อิสรภาพที่จะท้าทายตัวเองในวิธีใหม่ๆ ฤดูกาล 2024 ของฉันสวยงามมาก ฉันรู้สึกขอบคุณที่ได้แข่งวิ่ง 5,000 เมตรในปารีสและ 1,500 เมตรที่เกิดขึ้นไม่กี่วันถัดมา แต่ตอนคว้าเหรียญเงินจากการวิ่ง 5,000 เมตร ฉันคิดกับตัวเองในใจว่า "จะปล่อยให้มันมารบกวนความฝัน 1,500 เมตรไม่ได้เด็ดขาด" ฉันเลยเก็บเหรียญเงินนั้นไปให้พ้นสายตา จิตใจฉันต้องแข็งแกร่งพอจะพิชิตเป้าหมาย 1,500 เมตรให้ได้

การเป็นแม่มอบชีวิตให้ฉันในฐานะนักวิ่ง ฉันได้พลังเพิ่มขึ้นจากการเป็นแม่ของ Alyn เธอเห็นว่าฉันตั้งใจแค่ไหน ทุ่มเทแค่ไหน ในระหว่างฤดูกาล เธอเข้าใจว่าฉันต้องไปแคมป์ฝึกตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์ และพอกลับบ้านก็จะใช้เวลากับเธอได้แค่วันเดียว มันไม่ง่ายเลย แต่เธอเข้าใจว่าฉันต้องเสียสละ เธอทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องพยายามให้มากที่สุด

ฉันคุยกับลูกสาวก่อนลงแข่งทุกครั้ง เธอมักจะพูดคำเดิมกับฉัน ขอให้ฉันโชคดี ขอให้เอาช็อกโกแลตกลับมาฝาก เหรียญทองด้วย