De legende van Victor Wembanyama wordt steeds sterker
- 2-8-2024
Na vijf wedstrijden als prof en zijn derde uitwedstrijd was Victor Wembanyama al thuis in de NBA. Hij scoorde 38 punten, pakte 10 rebounds en had aan het einde van de avond twee keer geblokt. Aan het einde van het seizoen had hij gemiddeld bijna vier keer per wedstrijd geblokt en stond hij bovenaan in de competitie.
De cijfers van Victor zijn onwerkelijk. Met zijn 2,24 meter dekt hij elke vierkante centimeter van het veld. Aanvallend is hij soepel en mobiel. Verdedigend is hij een eenmansmuur en kan hij dankzij zijn lengte en intense blik snelle uitbraken afstoppen. Rookies in de NBA worden gewoonlijk op hun basisniveau beoordeeld. Wat kan deze speler minimaal presteren? Toen hij de competitie betrad, was de vraag meteen waar zijn bovengrens zou liggen, als hij die al had.
Hier beantwoordt Victor vragen over wat je nodig hebt om te winnen, van het verleggen van zijn eigen grenzen tot het verbannen van angst uit zijn leven.
Ik wist al heel jong wat voor prof ik wilde worden. Er zijn veel dingen die we als profsporter moeten doen waar andere mensen zich geen zorgen over hoeven te maken, zoals genoeg slapen na een paar wedstrijden achter elkaar en vliegen naar een andere tijdzone. Ik besefte dat ik beter moest slapen. Wanneer ik aan het avondeten begin, heb ik de wekker op mijn telefoon voor de volgende ochtend al ingesteld en kijk ik de rest van de avond niet meer op mijn telefoon.
Ik heb het geluk op meerdere plekken te spelen. Het dragen van het shirt van het Franse nationale team is een van de sterkste gevoelens die ik ken. In de NBA ben ik gehecht aan de stad San Antonio. Ik maak er deel van uit. Ze hebben me in de armen gesloten.
"Aannemen dat dingen te groot of te ambitieus zijn, is een denkwijze waarvan ik afscheid heb genomen."
Victor Wembanyama
Ik ben al mijn hele leven veel langer dan iedereen op het veld. Wanneer coaches me zagen dribbelen tussen de benen door en fadeaways en zo zagen doen, was hun eerste reflex me te zeggen daarmee te stoppen. Mijn hele leven is er die druk om me in een hokje te stoppen. Dat is de zwaarste strijd die ik mijn hele leven heb gevoerd. Nu heb ik meer vrijheid dan ooit, maar ik ben ervan overtuigd dat ik die vrijheid niet zou hebben als ik me niet altijd tegen die stereotypen had verzet.
Dit is wat ik zou zeggen tegen een kind dat ergens moeite mee heeft: toen ik 12 jaar was, voelde ik me vaak ontmoedigd. Ik had tijdens wedstrijden moeite met mijn schoten. Ik groeide in die tijd enorm en was nog dunner dan nu. Ik had er moeite mee om met mijn schoten verdedigers consequent te omzeilen. Mijn coach zei me: "Wanneer je prof bent, ga je aan het heden werken. Maar nu werk je aan je toekomst."
Het is speciaal als ik een kind mijn jersey zie dragen. Wanneer ik de hoogtepunten van onze wedstrijden bekijk, let ik graag op de reacties op de tribunes en dan zie je uiteraard kids die jouw jersey dragen. Het is niet het eerste waar je aan denkt wanneer je in de NBA gaat spelen, maar je beseft uiteindelijk dat je op de volgende generatie een positieve invloed kunt hebben door iets waar je van houdt. Dat is prachtig.
Het maakt me echt triest wanneer ik bij mensen een gebrek aan ambitie zie. Meestal komt dat doordat mensen bang zijn en denken 'Ik ben niet goed genoeg'. Aannemen dat dingen te groot of te ambitieus zijn, is een denkwijze waarvan ik afscheid heb genomen.
Uiteindelijk bepaal jij wat jouw doelen in het leven zijn en wat je wil worden. Winnen is die dingen bereiken die voor jou het belangrijkst zijn.
"Ik denk niet dat er iemand is die hogere verwachtingen van me heeft dan ikzelf."
Ik wil helpen het Franse basketbal opnieuw een dominante positie te geven. Daarvoor moet je de sport promoten en voor de jeugd in het land populairder maken. Voor het profbasketbal in Frankrijk denk ik dat de investeringen achterblijven bij ons potentieel. Hoe kunnen we onze faciliteiten verbeteren? Hoe kunnen we de beste coaches opleiden? We moeten onze investeringen en ons potentieel op één lijn brengen en ons al bestaande talent koesteren. Van alle landen in de wereld heeft Frankrijk de mooiste basketbaltoekomst.
Iemand vroeg me hoe ik voorkom dat mijn naam groter wordt dan de organisatie van de Spurs. Dat gaat nooit gebeuren. Het team wil dat ik succes heb en zo goed mogelijk word. Ze hebben veel voor me opgeofferd. Ik wil dat de hele organisatie weet dat ik heel goed besef wat ze allemaal voor me hebben gedaan. Soms is het iets kleins, zoals een berichtje sturen of een nieuw iemand bij de organisatie welkom heten. Ik probeer mensen te laten merken hoe waardevol alles wat ze doen is. Ik ben er niet bang voor groter te worden dan zij omdat ik de Spurs zo groot mogelijk wil maken als ik kan. Ik wil ze zoveel mogelijk teruggeven.
Ik denk niet dat er iemand is die hogere verwachtingen van me heeft dan ikzelf. Daarom schrik ik er niet van wanneer ik mensen hoor zeggen dat er in elke generatie maar één iemand is zoals ik. De enigen aan wie ik iets moet bewijzen, zijn mijn coach en mijn team. Zelfs mijn ouders hebben geen verwachtingen van me, ze willen gewoon dat ik gelukkig ben. Wanneer ik al die druk niet wil voelen, zet ik mijn telefoon uit. Moeilijker is het niet. Er is echt geen sprake van druk of verwachtingen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik de wereld iets verschuldigd was. Ik basketbal gewoon.