Rai Benjamin begeeft zich al zijn hele leven in verschillende werelden. Op de atletiekbaan is hij een van de snelste hordelopers op de 400 meter ooit, maar ook samen met zijn estafetteteam op de 4x400 meter heeft hij een aantal van de meest memorabele prestaties in de Amerikaanse geschiedenis neergezet. (Een recent voorbeeld: tijdens de estafetteloop in Parijs vorige jaar zette hij een inspirerende tijd van 43,13 neer in de laatste ronde, waarmee hij verhinderde dat Botswana zich kon terugvechten in de wedstrijd.) Hij draagt met trots het 'USA'-logo op zijn borst, maar hij is ook de trotse zoon van immigranten uit Antigua die een leven hebben opgebouwd in de New Yorkse wijk de Bronx. In Tokio komt Rai uit op de 400 meter horden voor zijn eerste wereldtitel. Zijn kwaliteiten als atleet zijn onlosmakelijk verbonden met zijn identiteiten als individu en als teamlid, en als Amerikaanse ster en zoon van Caribische ouders. Hieronder vertelt Rai over zijn identiteiten als atleet, zijn openbaring tijdens het seizoen dat hij ongeslagen bleef in 2024 en waarom hij zijn team boven alles verkiest.
Van jongs af aan begreep ik wat atletiek zo bijzonder maakt als zowel een individuele als collectieve sport. Toen ik oud genoeg was om mee te doen aan internationale wedstrijden, mocht ik uitkomen voor Antigua op de wereldkampioenschappen voor junioren in Oekraïne. Het was een geweldige ervaring, maar nu besef ik dat ik een gevoel van saamhorigheid miste in mijn team. Als ik naar Team USA keek, zag ik dat iedereen het leuk had samen en dat ze hun eigen ding deden. Dat miste ik bij mijn team. Ik was toen 15 jaar oud en zat alleen op mijn hotelkamer in een vreemd land. Als je voor het eerst op een groot toernooi bent, is het belangrijk om teamgenoten te hebben die hetzelfde doormaken, ook als je individueel meedoet.
Het was dat gevoel van saamhorigheid dat me uiteindelijk deed besluiten om me aan te melden voor Team USA. Al mijn vrienden kwamen ook uit voor de VS, en daar wilde ik bij horen. Het wisselen van sportnationaliteit was een lang proces. Er gingen twee volledige wedstrijdseizoenen voorbij voordat het was goedgekeurd. Ik weet nog precies waar ik was toen ik het nieuws kreeg. Ik had Spaanse les om 8.00 uur 's ochtends. Vreselijk. Iedereen zat weg te dommelen. Ineens kreeg ik een e-mail dat mijn overstap was goedgekeurd. Uitkomen voor zowel Antigua als de Verenigde Staten hoort bij mijn verhaal. Toen ik het herkomstland van mijn familie mocht vertegenwoordigen, begon ik aan een reis die mijn kijk op het leven voorgoed heeft veranderd, als atleet en als persoon.
Voor mijn studie verhuisde ik van New York naar Los Angeles. Het leken wel twee verschillende werelden. Toen ik de luchthaven LAX verliet, zag ik voor het eerst in mijn leven een zesbaans-snelweg. De zon schijnt er altijd, nog geen wolkje aan de lucht, en overal waar je kijkt is een In-N-Out-burgertent. Dit was het leven dat je altijd op tv zag. En dan op de atletiekbaan. Ze liepen daar 400 meter in 45 seconden, en een estafette in 3 minuut 15. Ik dacht Wow, dit is wel even een ander niveau. Ik zeg met trots dat ik van de Oostkust kom, maar ik was ook klaar voor de cultuursomslag toen ik eerst op UCLA kwam en later USC, want ik wist dat ik er een betere atleet van zou worden.
Sporters mogen blij zijn als ze een seizoen uitblinken in hun carrière. Het is nog zeldzamer om dat twee keer mee te maken. 2024 was voor mij een speciaal seizoen. Ik was ongeslagen op de horden, ik zette twee keer een wereldtijd neer, en de 4x400 meter estafette in Parijs was een van de meest bizarre wedstrijden die ik ooit heb meegemaakt. Maar 2018 op USC was pas echt magisch. Mijn tijden op de buitenbaan waren snel, en de estafetteploeg voor de 4x400 [Michael Norman, Ricky Morgan en Zach Shinnick] was van de buitencategorie. Maar uiteindelijk waren de zes jaar tussen die seizoenen in de jaren die mij hebben gevormd als atleet. Het waren de zwaarste jaren van mijn carrière omdat ik vaak geblesseerd was. Er moest iets veranderen. Ik ging naar mijn coach, Joanna Hayes, voorafgaand aan het seizoen van 2024 en zei "Luister, ik wil dit jaar gewoon weer plezier hebben in wat ik doe. Ik wil niet teveel nadenken. Ik wil gewoon lopen, gezond blijven en weer plezier hebben in de wedstrijd." Ze is een fantastische coach en samen met mijn trainer maakte ze een plan voor het seizoen. Het was alsof er een knop omging, en ik voelde me weer mijzelf.
"Toen ik het herkomstland van mijn familie mocht vertegenwoordigen, begon ik aan een reis die mijn kijk op het leven voorgoed heeft veranderd, als atleet en als persoon."
Rai Benjamin
Ik begon weer meer te genieten van mijn tijd op de baan toen ik me eenmaal overgaf aan de dingen waar ik geen invloed op had. Je kunt je maar tot een bepaald punt voorbereiden. Je kunt alleen maar trainen, in het moment leven en accepteren wanneer je genoeg hebt gedaan. Ik zeg vaak dat 2024 mijn seizoen van overgave was.
Weten wanneer je 'nee' moet zeggen is een van de belangrijkste kwaliteiten voor elke atleet. Ik heb twee van dat soort heldere momenten gehad in mijn leven. Een daarvan was toen ik ervoor koos om niet mee te doen aan de Pre Classic in 2024. Ik had een blessure aan mijn dijbeen die steeds weer terugkwam. Ik weet nog goed dat ik tegen mijn coaches en manager zei dat ik de rest van mijn seizoen zou verpesten als ik naar Pre zou gaan. Ik had mijn zinnen gezet op Parijs later die zomer. Ik wist dat ik een medaille in Parijs op het spel zou zetten als ik door de pijn heen zou lopen in Eugene. Gelukkig stond iedereen in mijn team achter me. Mijn been kon genezen. Tijdens de wedstrijd in juli in Monaco wist ik dat het de juiste beslissing was geweest. Die overwinning gaf me alle vertrouwen die ik nodig had voor Parijs.
Pas als je een estafette hebt gelopen, weet je hoe speciaal het is om alles te geven voor je teamgenoten. De medaille op de 4x400 meter in Parijs betekent meer voor me dan de gouden medailles die ik alleen heb behaald. Alle vier hebben we het gedaan voor elkaar. We hebben het gedaan voor ons land. Ik heb mijn hele leven nog nooit zoveel geluid gehoord als die dag in het stadion toen ik dat stokje in de laatste ronde in handen kreeg. Op het laatste stuk zat ik er volledig doorheen, ik was kapot. Ik dacht alleen maar, 'God, help me alsjeblieft de finish over!' Ik weet nog dat ik de finish overkwam met een uitzinnig gevoel. De jongens waren superblij, mensen waren door het dolle heen. Het was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan.
Het mentale aspect van de competitie gaat me nu beter af dan ooit. Mijn overwinning op de nationale kampioenschappen in de VS is een geweldig voorbeeld van hoe ik ben gegroeid als hardloper. Caleb Dean begon op de buitenbaan en ging explosief van start, alsof hij uit een kanon kwam. Maar ik heb het al zo vaak tegen deze jongens opgenomen. Ik weet precies hoe ze zo'n wedstrijd aanvliegen. Ik wist dat Caleb de eerste zes horden voluit zou gaan. Ik weet meestal rond horde zeven of iemand zo'n tempo kan volhouden, en ik wist dat ik hem eruit kon lopen. Dat is pure ervaring. Ik vertrouw op mijn kennis en mijn wedstrijdplanning, zodat ik niet van mijn stuk wordt gebracht door wat een concurrent doet. Ik twijfel niet meer aan mijn tactiek, wat ik vroeger als jonge hardloper soms wel deed.