Luka Dončić is meer dan een van de beste spelers in de competitie

Bij Luka Dončić denk je waarschijnlijk als eerste aan zijn kenmerkende step-back jumper. De ongelooflijke passes waardoor de bal feilloos in de handen van zijn teamgenoten belandt. De creativiteit onder druk en de opmerkzaamheid op het veld die zijn tegenstanders steeds weer kopzorgen geven.

Je kent Luka waarschijnlijk als een felle tegenstander die in elke wedstrijd zijn kenmerkende doorzettingsvermogen laat zien. Een natuurtalent, versterkt door een uitstekend inzicht in het spel. Iemand om rekening mee te houden, die elk balbezit laat tellen en het tempo van de wedstrijd naar zijn hand zet.

Maar een uitmuntende basketballer als Luka heeft ook veel interesses buiten het veld. Zo geniet hij van de rust van de oceaan en van het grillen van een goed stuk rundvlees. Hij houdt net zo veel van gamen als van rennen naar de basket voor een Euro step. En als hij niet op het hardhout had gespeeld, had je hem op een American football-veld kunnen vinden. Maar bovenal is hij ongelooflijk trots op zijn eenjarige dochter Gabriela, die hij als zijn grootste inspiratiebron beschouwt.

In dit interview vertelt Luka meer over zijn passies buiten het spel en hoe die hem een betere speler maken, het moment waarop hij wist dat hij zijn jeugddroom had waargemaakt en de raakvlakken tussen twee van zijn favoriete bezigheden, vissen en basketbal.

Het water op gaan is een van mijn favoriete activiteiten. Als kind had mijn vader een paar kleine boten en we trokken er samen op uit toen ik een jaar of zeven was. Een boot huren doet me daarom denken aan mijn jeugd: ik hou ervan om op de oceaan te varen, te ontspannen, de boot te besturen en wat te zonnen.

Ik vind de rust van de oceaan heerlijk. Er is zoveel ruimte en er is niets belangrijker dan genieten van het uitzicht en wat vis vangen. De laatste keer dat ik in Mexico was, ving ik een marlijn. Dat was een geweldig moment. Het coolste dat ik ooit heb gevangen, was waarschijnlijk een kleine haai. Ik had eens een hele grote vis aan mijn lijn waar ik zeven tot tien minuten mee worstelde, maar hij ontsnapte en glipte onder de boot door — een enorme teleurstelling.

Vissen verbetert mijn basketbalspel en basketbal verbetert mijn visvaardigheden omdat ze allebei een belangrijke vaardigheid vereisen: geduld. Ik vis vooral om het water op te gaan, te ontspannen en van de zon te genieten. Maar vissen helpt me ook herinneren aan het geduld dat nodig is op het basketbalveld en in het leven. Het is belangrijk om geduld te hebben, wat er ook gebeurt.

Mijn mindset in het normale leven is veel relaxter. Ik denk dat ik buiten het veld rustiger ben; ik breng veel tijd thuis door, geniet van het buitenleven, praat niet zoveel. Op het veld laat ik meer van mezelf horen en ben ik agressief; het draait dan om hard werken en plezier hebben.

Ik ben geboren met een grote competitiedrang. Al sinds mijn kindertijd ben ik competitief bij vrijwel alles wat ik doe. Daarom is het belangrijk voor me om er keihard tegenaan te gaan op het veld en me daarna op te laden met andere hobby's en tijd door te brengen met mijn familie en vrienden.

Als ik een positie in een andere sport moest kiezen, zou ik graag quarterback zijn. Toen ik jonger was, deed ik veel aan sport. Basketbal was natuurlijk mijn favoriet en ik speelde bijna elke dag buiten na school. Ik ging ook weleens tennissen en voetballen, gewoon buiten zijn vond ik al geweldig. Mijn passie voor American football is sindsdien echt gegroeid, en ik kan hard gooien en heb een scherpe blik, dus ik denk dat ik best een goede quarterback zou zijn.

Als ik niet train of wedstrijden speel, vind ik het leuk om buiten te grillen, meestal een goede steak en wat maïs. Normaal kook ik buiten als het zonnig is, wat me helpt om te ontspannen samen met mijn gezin en me op te laden voor mijn training en drukke schema tijdens het seizoen.

Ik ben het meest trots op mijn dochter. Zij is mijn grootste supporter in het leven, ook al weet ze dat zelf nog niet. Dat motiveert me elke dag. Ze is 15 maanden oud en ik vind het heerlijk om tijd met haar door te brengen en met haar te spelen.

Ik herinner me nog het moment waarop ik me realiseerde dat ik mijn jeugddroom had waargemaakt. Ik verliet mijn ouderlijk huis op mijn twaalfde om voor Real Madrid te gaan spelen. Tijdens mijn eerste jaar bij het team moest ik nog wennen, maar in het tweede jaar begon ik mijn draai te vinden. Toen ik voor de beste basketbalclub van Europa speelde, wist ik dat ik mijn dromen aan het verwezenlijken was.

Normaal ben ik niet nerveus voor een wedstrijd. Maar als ik wat zenuwen voel, zoals bij mijn eerste thuiswedstrijd met de Lakers, herinner ik mezelf eraan dat ik een goede speler ben. Ik moet gewoon mijn routine volgen en doen waar ik goed in ben.

Het beste advies dat ik kan geven is simpel: maak plezier, vooral op het basketbalveld. Als iets niet gaat zoals gepland, denk ik gewoon: je doet dit al je hele leven. Je kunt dit. Ga ervoor en maak plezier.