Jakob Ingebrigtsen over het verslaan van zijn broers — en alle anderen
- 24-5-2024
Als je naast Jakob Ingebrigtsen aan de startlijn staat, zal hij je verslaan. De Noorse middellangeafstandsloper zegt het met een nonchalante koelheid, maar zijn medailles getuigen van serieus talent. Op zijn 16e werd Jakob de jongste man ooit die een mijl liep in minder dan vier minuten. Nu is de 23-jarige een van de wereldtoppers op zowel de mijl als de 5000 meter.
Hij schrijft zijn enorme zelfvertrouwen toe aan zijn waanzinnige competitiedrang tegenover zijn twee oudere broers, die hem pushten om een van de slimste en meest succesvolle sterren in de hardloopwereld te worden. Jakob vertelt over rivaliteit, doelen en de mindset die nodig is om te winnen.
Binnen ons gezin was rivaliteit, niet sport, onze eerste liefde. Toen we hardlopen ontdekten, deden onze ouders niet aan sport. Maar omdat we een groot gezin zijn, vinden wij als jongens altijd wel manieren om de strijd met elkaar aan te gaan. Hardlopen was een snelle manier om te bepalen wie de beste was.
Familieleden zijn zowel je voorbeeld als een bron van jaloezie. Toen ik jong was, zei ik dat ik net als mijn broer wilde zijn. Met andere woorden: ik wilde hem verslaan.
Maar als je familie wint, win jij ook. Ik weet nog dat ik Henrik zag huilen toen Filip het wereldkampioenschap won in 2017. Henrik vertelde me dat hij precies dezelfde reactie had toen ik won op de Olympische Spelen. Gek genoeg voelt het alsof we deel uitmaken van elkaars traject als we iets bereiken.
Sinds mijn vijfde heb ik hardlopen professioneel aangepakt. Tegen de tijd dat ik in groep 3 zat, had ik al een mentale routine voor mijn wedstrijden. Mijn vrienden droegen teenslippers. Ik droeg een speedsuit. Het belangrijkste in mijn leven was om mijn wedstrijden te winnen.
"Het is saai om te doen wat iedereen doet. Door in Noorwegen te gaan hardlopen, was ik een vreemde vogel. Nu win ik medailles."
Als kind voel je al dat je land een nationale sport heeft. We zijn geen typisch hardloopland. Tijdens mijn jeugd in Noorwegen was hardlopen niet cool; ik praatte er nooit over op school. Alles draaide om het wereldvoetbal en langlaufen. Onze focus lag op hardlopen toen we ouder werden, maar we groeiden op met van alles en nog wat, vooral met sneeuwsporten. Nu doorbreken we barrières voor Noorwegen. We zijn het nieuwe hardloopland.
De competitieve kant van hardlopen is nog belangrijker dan de fysieke aspecten. Henrik en ik hebben geleerd van onze oudere broer, die in sommige opzichten... arrogant en overmoedig is. Hij ging altijd wedstrijden in met de gedachte dat hij kon winnen, zelfs als hij veel langzamer was dan de rest op het veld. Maar hij inspireerde ons beiden om ons eigen zelfvertrouwen te ontwikkelen. Als hij brons wint, ga ik natuurlijk voor zilver of goud.
Hardlopen is een eenzame sport, dus de momenten waarop je een andere hardloper uitdaagt om iets historisch te bereiken, blijven je bij. Mijn broers en ik trainden met Eliud Kipchoge voor Breaking2. Het was waanzinnig om het niveau te zien van de atleten die samen met hem trainden. Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel: kijken hoe snel mensen kunnen lopen op verschillende afstanden. We strijden om die eer, maar we zijn ook verenigd door die rivaliteit.
Het belangrijkste dat jonge hardlopers kunnen doen, is doelen voor zichzelf stellen. Het was mijn doel om mijn broers te verslaan. Door dat te doen, werd ik een van de beste hardlopers ter wereld.
Het is saai om te doen wat iedereen doet. Door in Noorwegen te gaan hardlopen, was ik een vreemde vogel. Nu win ik medailles.