Hoe Faith Kipyegon zichzelf — en alle vrouwelijke hardlopers — kracht geeft
- 23-10-2024
In 2011 liep Faith Kipyegon over het terrein van Unhuru Gardens in Nairobi, Kenia, terwijl de wind het lange gras op haar pad deed wapperen. Ze was zestien jaar en nam deel aan de juniorenwedstrijd van de Kenyan National Cross Country Championships, erkend als een van de meest competitieve wedstrijden ter wereld, met een sprint van zes kilometer over ruig, heuvelachtig terrein door de Grote Slenk van Kenia. Na een ontspannen wandeling over het parcours, beschouwde Faith het gras onder haar voeten de belangrijkste variabele voor de race. "Ik keek naar de textuur van het gras, hoe zacht het was en ik zei tegen mijn coach: 'Ik ga vandaag niet mijn spikes dragen. Ik ga op blote voeten winnen'", zegt ze. En dat deed ze.
In zekere zin beschrijft Faith Kipyegon, nu 30 jaar oud, zichzelf nog steeds als diezelfde jonge hardloper op blote voeten die geloofde dat ze de race kon winnen. Haar prestatie in Parijs deze zomer bevestigde haar unieke plek in de atletiekgeschiedenis als de enige hardloper, man of vrouw, die drie keer achter elkaar goud won op de 1500 meter. Haar wedstrijdreeks in 2023, waarbij ze wereldrecords brak op de 1500 meter, de mijl en de 5000 meter, wordt beschouwd als een van de grootste individuele seizoenen in de geschiedenis van de atletiek. Ook op andere manieren is haar identiteit als hardloper fundamenteel veranderd, vooral sinds de toevoeging van haar buitengewoon jonge trainingspartner, haar dochter Alyn, in 2018
. Lees verder om meer te weten te komen over Faiths dominante carrière, de combinatie van het moederschap en haar hardloopidentiteit, dat ene belangrijke ding dat Alyn van haar moeder nodig heeft na een overwinning, en meer.
Hardlopen op blote voeten heeft voor mij altijd al comfortabel gevoeld. Toen ik op mijn veertiende competitief begon te hardlopen, droeg ik voor het eerst spikes. Ik was blij dat ik ze kreeg, maar het duurde lang voordat ik me net zo comfortabel begon te voelen met spikes als op blote voeten. Ik heb zelfs een aantal keer geweigerd spikes te dragen. Ik kan nu nog steeds niet geloven dat ik met de snelste spikes ter wereld loop.
Hardlopen is een gedeelde jeugdervaring in Kenia. Ik groeide op in een dorpje genaamd Ndababit, in de Nakuru-regio, ongeveer 225 kilometer ten westen van Nairobi. Vanaf de tijd dat ik op de kleuterschool zat, renden we elke dag vier kilometer naar school, dan weer terug naar huis voor de lunch en dan weer naar school. Daarna renden we weer vier kilometer naar huis, elke dag totdat we veertien jaar waren.
Wanneer jonge hardlopers van de aankomende generatie me tijdens wedstrijden zien, wil ik dat ze vrijheid zien — de vrijheid om jezelf op nieuwe manieren uit te dagen. Mijn seizoen in 2024 was fantastisch. Ik was dankbaar dat ik mocht deelnemen aan de 5000 meter in Parijs, en de 1500 meter, die een paar dagen later plaatsvond. Maar toen ik de zilveren medaille van de 5000 meter vasthield, dacht ik bij mezelf: "Ik kan deze ervaring niet mijn dromen voor de 1500 laten verstoren". Dus ik legde die zilveren medaille weg. Ik moest mentaal sterk zijn om mijn doel op de 1500 meter te bereiken.
Het moederschap motiveert mij als hardloper. Ik krijg extra energie van moeder zijn van Alyn. Ze ziet hoe toegewijd ik ben, hoe hard ik werk. Tijdens het seizoen begrijpt ze dat ik van maandag tot en met zaterdag naar het trainingskamp ga en daarna pas weer naar huis, om zo maar één dag met haar door te brengen. Het is echt niet gemakkelijk, maar ze begrijpt de offers die ik breng. Ze motiveert me om zo hard mogelijk te werken.
Ik praat vóór elke race met mijn dochter. Ze zegt meestal hetzelfde tegen me: ze wenst me het allerbeste toe en vraagt me om chocolade mee naar huis te nemen — en de gouden medaille.
"Het moederschap motiveert mij als hardloper."
— Faith Kipyegon
Het moederschap kan van invloed zijn op hoe je je hardloopcarrière ziet. Mijn benadering van Rio, Tokio en Parijs was totaal verschillend. Tijdens mijn eerste gouden medaille in Rio was ik nog zo jong, ik was 22. Hardlopen deed ik nog voor mezelf. Tijdens Tokio had ik mijn dochter bij me, maar ze was pas drie jaar en ze begreep nog niet volledig wat ik aan het doen was. Ze keek naar me en zei: "Mama is aan het hardlopen", niet "Mama rent voor een gouden medaille". In Parijs leerde ze hoe het voelt als ik win, maar ze leerde ook hoe het voelt als ik verlies. Na de 5000 meter in Parijs belde ze me en ze vroeg: "Mama, waarom stond je deze keer op de tweede plaats? Wat is er gebeurd?" Het is heel moeilijk om een kind uit te leggen wat er gebeurde in een race en om tegelijkertijd een rolmodel voor haar te zijn. Het was heel anders dan in Rio. Vandaag de dag hardloop ik om mijn dochter en andere jonge meisjes zoals zij te inspireren.
Alle atleten kennen iets dat buiten hun comfortzone ligt. Voor mij is dat zwemmen. Ik herinner me nog 2011, toen ik in Punta Umbria was voor de internationale crosscountry-jeugdkampioenschappen. Ik kwam met mijn team samen bij een van de lokale meren om de kampioenschappen te vieren. Ik keek naar het water en dacht dat het een ondiepe plas was. Ik sprong erin. Vervolgens kwam het water tot aan mijn oren en kon ik niets meer horen. Zwemmen is het enige waar ik graag beter in zou willen zijn.
Wanneer ik aan het einde van mijn carrière kom, wil ik bekend staan om het empoweren van alle vrouwen, en vooral nieuwe moeders. Het is echt mogelijk om moeder te worden, met zwangerschapsverlof te gaan en sterker terug te komen dan ooit tevoren. Moeder worden is niet het einde van je carrière. Het is het begin van een nieuw hoofdstuk.