Nadat hij vol ongeloof zijn handen in de lucht gooide toen hij het lint van de U.S. Nationals doorbrak, wist Cooper Lutkenhaus precies waar hij moest kijken. Zijn hele gezin stond verspreid langs het Hayward Field van de University of Oregon, op strategisch gekozen plekken. En dat allemaal om hem aan te moedigen tijdens de finale van de 800 meter. Zijn moeder Tricia filmde de wedstrijd zoals ze al zo vaak had gedaan en stond een paar rijen boven de startlijn. Zijn middelste broer Andrew bevond zich ter hoogte van de 200 meter, zijn oudste broer George Jr. bij de 300 meter en zijn vader George Sr. stond bij het laatste stuk van 100 meter. Ze hadden net gezien hoe Cooper een tijd van 1:42,27 had gelopen: de op drie na snelste tijd voor een Amerikaan en een van de indrukwekkendste prestaties van een middelbare scholier ooit.
Na die prestatie staat Lutkenhaus veel te wachten. Deze maand doet hij mee aan de wedstrijd in Tokio. Hij is de jongste Amerikaan in de geschiedenis die deelneemt aan de Wereldkampioenschappen atletiek. De samenwerking met Nike is eind augustus ondertekend en hij draagt voor de eerste keer de Swoosh als professionele Nike atleet. Door dit contract krijgt Cooper, net een paar weken begonnen met zijn derde schooljaar, de kans om tijdens de rest van zijn middelbare schoolcarrière de strijd aan te gaan met grootheden. Buiten Tokio is hij een leider voor zijn leeftijdsgenoten, vooral tijdens de periode dat hij naar Northwest High in Texas ging. Het is een verantwoordelijkheid die hij serieuzer begon te nemen nadat hij begon bij het Nike Elite programma, waar hij als eerstejaars binnenkwam. Cooper deelt hier zijn mening over leiderschap, mentorschap en wat het betekent om hard te lopen voor je gezin.
Ik ben de jongste, en dat houdt je met beide benen op de grond als je eenmaal een bepaald niveau van succes hebt gehaald. Tijdens mijn jeugd probeerden mijn broers en ik altijd de beste te zijn. Wie kon het snelste hardlopen? Wie kon de hoogste cijfers halen? Doordat ik de jongste van het gezin ben, won ik niet veel van deze wedstrijdjes, maar het gaf me wel de drive om elke dag de strijd aan te gaan.
Ik heb geluk, want het is niet altijd zo dat broers elkaars grootste fans zijn. George zwemt op de universiteit en Andrew loopt hard op de universiteit. We willen allemaal het beste voor elkaar. Zij waren mijn grootste supporters toen ik meedeed aan de U.S. Nationals. Dat zij altijd voor me klaarstonden, is zo belangrijk geweest voor mijn ontwikkeling in de afgelopen paar jaar.
Als je omringd wordt door mensen van een bepaald niveau, groei je vanzelf als leider. Het Nike Elite programma leverde mij een enorme groei op. Ik kwam erbij aan het einde van mijn eerste jaar, in 2023, en ik ben op twee groepsreizen geweest, waar we met alle 40 atleten samen trainden. Ik was de jongste dat eerste jaar. Ik zei niet veel. Toen ik er in mijn tweede jaar heenging, praatte ik een stuk meer. Ik denk dat veel mensen vinden dat ik het afgelopen jaar sterk ben gegroeid. Dat is voor een groot deel dankzij de mensen om me heen. Ondanks dat we allemaal een andere leeftijd hebben en aan verschillende wedstrijden meedoen, kunnen we van elkaar en van onze coaches leren.
Het Nike Elite programma geeft een bepaald aantal hardlopers, zoals Cooper, de middelen en mogelijkheden die ze nodig hebben om op het hoogste niveau te presteren, en opent daarmee de weg naar nationale teams.
Je ziet het in de ogen van een hardloper als die er niet alleen voor zichzelf staat. Je ziet een bepaald leiderschap bij degenen van ons die na het Elite programma thuis weer wedstrijden gaan lopen, en dat nemen ze mee naar de wedstrijden op hun middelbare school. Je ziet het in hun ogen als ze aan het lopen zijn. Het is bijna een soort verantwoordelijkheid. Volgens mij zie je dat bij elke Nike atleet. Donavan Brazier bij USA, bijvoorbeeld. Toen hij over de eindstreep kwam, zag je het in zijn gezicht nadat hij had gewonnen. Een atleet zijn voor Nike en een leider zijn bij Nike gaan hand in hand. Ik heb het gevoel dat ik een sterkere leider ben nu ik aan het Nike Elite programma heb deelgenomen en terug ben op school.
Leiderschap laat je zien met woorden en acties. Ik heb flink meer vertrouwen gekregen in het aanvoeren van mijn leeftijdsgenoten op Northwest. Ik vond het altijd al belangrijk om te leiden door te doen, maar ik denk dat ik me door het Elite programma meer uitspreek. Ik deed meer mijn best en probeerde mijn teamgenoten in het jaar onder mij zoveel mogelijk te helpen. In mijn seizoen als tweedejaars, vorig jaar, kwam er een eerstejaars bij die ik onder mijn hoede nam. Hij doet het de laatste tijd heel erg goed. Ik probeerde alles in me op te nemen wat ik interessant vond op die reizen met Elite, en dat vervolgens toe te passen in het programma van mijn middelbare school.
Op dit moment bepaal ik mijn doelen per dag. Ik heb heel erg zin in de wereldkampioenschappen. Ik wil zien hoe ver ik in de voorrondes kan komen. En dan, als ik de finale haal... Je weet maar nooit. Vooral bij een evenement als de wereldkampioenschappen weet je nooit wat er gaat gebeuren.
Ik sta er net zo goed voor Northwest High School als voor Team USA. Maar wat er ook gebeurt, ik sta er altijd voor mijn gezin. Ze hebben zoveel opgegeven voor mij, om te komen waar ik nu ben. Ik wil dat ze trots kunnen zijn.