Bokser Cindy Ngamba is klaar voor de strijd

Bokser Cindy Ngamba herinnert zich het moment waarop ze voor het eerst met een trainingspartner sparde in haar Engelse woonplaats Bolton. Ze was 18 jaar. Haar sparringpartner, een lange mannelijke bokser, haalde uit en raakte Cindy zo hard dat ze achterover viel en op de grond terechtkwam. Ze sprong direct weer op, met de vuisten omhoog, vlak voor het gezicht. "Goeie stoot", zei ze door haar gebitsbeschermer. Coach Dave Langone stond buiten de ring toe te kijken. "Die meid is gek", mompelde hij in zichzelf. 

Zes jaar later heeft Cindy al drie nationale bokstitels in het VK op haar naam staan, in drie verschillende gewichtsklassen. Ze is bovendien een van de 33 sporters van het Olympic Refugee Team, een groep atleten van overal ter wereld die in Parijs niet hun officiële eigen land vertegenwoordigen. Cindy is in Kameroen geboren, maar verhuisde op haar elfde naar het VK om daar een betere toekomst op te bouwen. Cindy laat zich door niets of niemand tegenhouden om de ring in te stappen. De sport betekent meer voor haar dan al haar kampioenstitels. We praten met Cindy over haar vastberadenheid, de wereldwijde gemeenschap waar ze deel van uitmaakt en haar rotsvaste zelfvertrouwen tijdens de voorbereidingen op weg naar Parijs.

Ik vertegenwoordig de miljoenen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn en samen één grote familie vormen. Het Refugee Team past bij wie ik ben. De 33 leden van het team zullen in Parijs hard voor hun plek moeten vechten, maar dat is iets wat we altijd al hebben gedaan. 

Vechtsporten hebben een aantal unieke kenmerken vergeleken met andere sporten. In het boksen moet je bijvoorbeeld snel en lichtvoetig bewegen, maar tegelijk ook de tegenstoten en bewegingen van je tegenstander ontwijken. Je moet wennen aan dat andere lichaam dat jou uit je evenwicht wil halen. Daarom is sparren tijdens de training zo belangrijk voor boksers. 

Soms zijn de beste coaches degenen die met je meegroeien, van gedachten kunnen veranderen. Mijn huidige coach, Dave Langone, heeft me vanaf het begin van mijn carrière gecoacht. Hij vond het in eerste instantie maar niks, vrouwelijke boksers. Maar nu hij gezien heeft wat ik als bokser voor elkaar heb gekregen, gelooft hij niet alleen in vrouwenboksen, maar weet hij ook dat hij de beste vrouwelijke bokser ter wereld coacht. 

Tegenslagen maken je alleen maar sterker. Ik ben het gewend om de enige vrouw in de sportschool te zijn. Toen ik voor het eerst ging boksen, in Bolton, stuurden de coaches me naar een hoekje van de sportschool waar ik maar wat moest touwtjespringen en schaduwboksen. Ze dachten niet dat ik tegen een potje vechten bestand was. Dat heb ik drie jaar gedaan. Na die drie jaar, toen ik mezelf bewezen had, hoorde ik er helemaal bij. Ik werd er juist sterker van, zowel mentaal als fysiek, door omringd te zijn door mannen. 

Boksen is een individuele sport, maar is opgebouwd rond een sterke community. Je ontmoet mensen uit de hele wereld, deelnemers uit allerlei landen. Het is gewoon een grote familie. Je ontdekt andere gewoonten, andere culturen, andere talen.